Het loopt allemaal net even anders
De planning voor dit seizoen hadden we lekker voor elkaar althans dat dachten we. Ook de start van het seizoen verliep op wat schoonheidsfoutjes na best wel naar onze zin, de duiven waren ok en de sfeer was gelukkig ook weer terug op het landje. We keken dan ook uit naar de eerste dubbel vluchten die er in Mei aan zaten te komen maar dat is een beetje anders verlopen.
Uitgevlogen en uitgeschakeld
Ja en dan is het 18 mei nog snel een paar zakjes voer rondbrengen je voelt je niet goed, weet dat het foute boel is en weet met moeite thuis te komen. Een paar uurtjes later kom je in het Flevoziekenhuis tot de conclusie dat je rechter arm en been er geen zin meer in hebben en dat zelfs een slokje water drinken moeilijk gaat. Geschrokken totaal niet, het enigste waar je aan denkt is, ik hoop maar dat de schade beperkt blijft en wat moet er allemaal geregeld worden.Druk maken om de duiven op het landje dat wil en kan je er niet bij hebben dus gevraagd of ze alles willen ruimen, de jonge duiven zijn dan ook allemaal geruimd alleen heeft Henk een klein ploegje voor zichzelf laten zitten.Van Greet weet ik dat ze vaak niet luistert maar van Henk en die jongens op het landje ging ik er wel van uit dat ze alle duiven zouden opruimen maar nee daar zit nog een ploegje van. Het is allemaal goed bedoeld natuurlijk.
Er zit weer beweging in
Intern revalideren zag ik niet zitten dus heb er voor gekozen om dit Poliklinisch te doen en om voor de rest zoveel mogelijk thuis bezig te zijn met de oefeningen.Thuis heb ik ze veel horen zeggen, je bent er bijna nooit en je bent altijd maar onderweg. Geloof me dat hoor ik voorlopig niet meer ze worden nu al stapelgek van me.Ik heb me voorgenomen om alle visite te weigeren en gewoon de telefoon de hele dag uit. Er is maar één ding belangrijk dat is kijken of het herstel gaat lukken en om een inschatting te maken hoe het verder zal gaan en of je nog wel verder wil.Het revalideren gaat boven verwachting, bijna dagelijks komen er functies terug ook al lig ik regelmatig op me platte snuffert ik kan me weer aardig redden.Vroeger in de motorracerij, als je in de training een klapper had gemaakt dan dacht je ik moet een wedstrijd over slaan zo kan ik niet meer de baan op, maar dan kwam Rob Bron en die zei dan kom op watje niet zeiken waar een wiel is, is een weg gas met die hap. Hij heeft altijd gelijk gehad tijdens de wedstrijd voelde je de schaafwonden en kneuzingen niet en het belangrijkste was je bouwt er weer een berg van zelfvertrouwen mee op.
Drie weken lang heb ik geen uitslag over de duiven bekeken ik heb niks gevolgd en ook niet gemist.Maar dan begin je wat op te knappen en weet dat er nog wat oude duiven zitten dus we gaan proberen om weer wat op Bourges, aanstaande week te spelen. Ik mag er niks van verwachten ze zijn weken niet los geweest. Het licht heeft er op gestaan en is er weer afgehaald en nu er weer op. Niet echt ideaal maar we zien wel we hebben weer een kijkje.
